Update vanaf de Campus

Lieve Allemaal!

Het is alweer een paar weken geleden dus ik zal jullie weer een update geven van m’n leventje hier!  Ik heb een paar weken geleden een groepje Australiers ontmoet waar ik op de Universiteit veel mee omga. Sophie is een van de meisjes en woont in een appartement boven mij; dat is dus een gezellige boel. We doen veel samen, helemaal nu ze ook nog eens een relatie heeft gekregen met Jeroen!

Zoals ik al verteld heb komt mijn roommate Sam oorspronkelijk uit Palestina maar heeft door de oorlog het grootste gedeelte van zijn jeugd in Libanon gewoont. Dus ik moest er natuurlijk aan geloven, we gingen libanees eten. Oh mijn god, wat heerlijk was dat! We kwamen aan in een Bucherie en het zag er in de verste verte niet uit als een gezellig restaurant. Het was eigenlijk een slagerij met in het achterste gedeelte een groot tv scherm en twee plastic tafeltjes, maar dat mocht de pret niet drukken. Sam begon in het Arabisch allerlij dingen te bestellen. We kregen een hele schotel met kipspiezen en een soort ronde wraps, sausjes, salade en groente. En dan begint het eetritueel: het is  even back to the basics want het is de bedoeling dat je alles met je handen eet. Je scheurt een stukje van dat brood af, stopt daar vlees en andere dingen in,en dan eet je het op. Het vlees was echt geweldig, ik raak er maar niet over uitgepraat haha. 

Mijn campus ligt in Parramatta, een wijk ten westen van de stad. Het is eigenlijk een stad opzich dus het werd ook tijd dat ik een keer hier uitging. Samen met Sophie en Kat ( een ander Australisch meisje) ben ik dus een paar weken geleden maar eens uitgegaan in Parramatta. Het was een hele ervaring, vooral toen ik aankwam in Kat haar appartement en er overal kinderspullen stonden. Bleek ze al een kindje van twee jaar te hebben! Ik heb er wel echt respect voor hoe ze het doet, ze studeert geneeskunde, werkt elke avond en is ook nog eens een single mum. De vader wil niets met het kindje te maken hebben dus ze moet het allemaal alleen doen, knap hoor! Het uitgaan in Parramatta was echt in 1 woord: verschrikkelijk. Maar uiteraard hadden we het wel gezellig met elkaar.

De dag daarna was het Mardi Gras festival, het grootste gayfestival ter wereld. Nadat Jeroen en ik eerst naar de film zijn gegaan omdat het keihard regende zijn we op zoek gegaan naar een plekje om de optocht te kunnen zien. Dat bleek nog niet zo eenvoudig aangezien de echte die hards al vanaf 3 uur ‘s middags met paraplus een plekje hadden bemachtigd aan de zijkant van de straat. Iedereen was ook helemaal goed voorbereid en had kratten meegenomen om op te staan. Kortom; we hadden niet veel kans om iets van de optocht te zien. Maar jawel, uiteindelijk ging het zo hard regenen dat er wat mensen weggingen en stonden we toch nog vooraan. De optocht kun je vergelijken met een carnavalsoptocht, en het was echt GIGANTISCH druk in de stad. Iedereen was verkleed en danste vrolijk door de regen. Als afsluiter kon een drankje in een gaycafe natuurlijk niet ontbreken. Jeroen heeft daar alvast een mooie outfit voor carnaval volgend jaar gespot: Het matrozenpakje! Je ziet het op de foto’s: echt iets voor hem!

De dag na Mardi Gras was het weer tijd voor iets anders, er werd door de campus een uitje georganiseerd naar een kerk. Op aanraden van Sam ben ik maar gewoon meegegaan, omdat hij zei dat ik het vast leuk zou vinden om daar een beetje met mensen te praten. Oke, je moet je voorstellen dat er welgeteld 4 mensen meegingen naar dit uitje. We werden opgehaald door een jongen met hele vreemde schoenen, een soort waterschoenen met tenen. Hij vond ze echter helemaal geweldig omdat ze 100% organisch waren en het net leek alsof je op blote voeten liep. Naja, iedereen z’n eigen ding. Hij vertelde in de auto een heel verhaal dat hij binnen drie jaar ergens in een bos wilde gaan wonen en voledig terug wilde gaan naar het ‘ Jagers en Verzamelaars tijdperk’ . Hij is van plan om over drie jaar zelf zijn eten bij elkaar te sprokkelen en van hout z’n eigen huisje in elkaar te timmeren. 

Vlak voordat we aankwamen bij de kerk vertelde hij ons dat de pastor was overleden die ochtend dus dat de sfeer misschien iets triester zou kunnen zijn. Nou ‘ iets triester’ was zacht uitgedrukt, toen we aankwamen stond iedereen keihard te huilen. Er zaten mensen op de grond elkaar te troosten en de pakken tissues waren niet aan te slepen. Desalniettemin kregen we een warm welkom en werden we aan iedereen voorgesteld. De kerk zag er trouwens heel anders uit dan de kerken in Europa, het leek meer op een groot theater. We werden naar een grote theaterzaal geleid waar een band aan het spelen was en iedereen heel actief stond mee te dansen en zingen. Wel heel leuk om te zien! Het was niet echt een kerkmis maar er waren steeds mensen die kwamen spreken afgewisseld met liedjes. Tijdens de liedjes stonden alle mensen met hun handen in de lucht ‘ Oh jezusss, oh jezus’ mee te zingen. Het EO gehalte was hoog.  Ik zou zelf niet snel bij zo’n kerk gaan, maar ik moet wel zeggen dat ik de sfeer heel leuk vond. Wij als gasten ( we waren maar met z’n 4’en) kregen een applaus en iedereen vond het leuk dat we gekomen waren. Naderhand hebben we met alle jongeren van de kerk libanees gegeten en had ik een leuk gesprek over religies met de mensen aan mijn tafel. Ik zal niet helemaal op de details ingaan, maar het is erg interessant om met mensen van verschillende religies over hun geloof te praten. Want wat is eigenlijk ‘ geloof’ en waar ‘ geloof ‘ je dan in? Erg interessant allemaal!

Libanees eten!

Goeie outfit voor Jeroen

Het spetterende uitgaansleven in Parramatta!