Het is weer de hoogste tijd voor een update, ik loop alweer
zeker 3 ‘ blogwaardige verhalen’ achter.
(Dat is een beetje een insiders term geworden voor alle gebeurtenissen die het
waard zijn om op de blog vermeld te worden). Het semester op de Universiteit zit
er alweer bijna op en de laatste verslagen en tentamens komen eraan. Ze zijn
hier gek op essays, ik kan het woord ‘essay’
de aankomende paar maanden even niet meer horen. Ik was zelfs blij dat
ik weer een normaal tentamen had vorige week; kun je nagaan!
En het is misschien leuk om eens een kijkje te nemen in een
normale week in mijn leventje hier. En laten we beginnen met het heugelijke
feit dat ik nu ook werk! Jaja dat was nog even een zoektocht. Toen ik het op
een gegeven moment iets rustiger had op de Universiteit heb ik een hele ronde
door Manly gemaakt en in alle restaurants mn CV gegeven. Ik kan het iedereen
aanraden want je leert gelijk alle leuke plekken kennen. Uiteindelijk werk ik
nu in een heel leuk vis restaurant vlakbij de boulevard en in een
delicatessenzaak. Omdat het nu winter wordt en dus minder druk heb ik helaas
gister te horen gekregen dan ik niet meer nodig ben in de Manly Deli. Ze weten
niet wat ze missen, ik was echt een perfecte broodjes smeerder namelijk!
Die Manly Deli was wel een hele leuk plek om te werken. De
inrichting was ook perfect: overal australische vlaggetjes, de vrolijke jaren
80 muziek klonk uit de speakers en er kwamen elke dag locals eten. De Deli kun
je vergelijken met de Bigoli in Utrecht en bestaat uit twee gedeeltes: de
hapjes ( olijven, vleeswaren tapenades, salads etc etc) en de sandwich bar. En
aan die hippe sandwich bar stond ik meestal. Ik heb uiteraard weer veel geleerd
achter de broodjes balie. Zo kreeg ik bijvoorbeeld van m’n altijd goed gehumeurde
baas te horen dat ik de boter altijd verkeerd smeerde (het is namelijk van
belang dat je dat gelijkmatig en dun uitsmeert), de bezem verkeerd vasthield,
de broodjes symmetrischer door midden moest snijden, het servetje rechts moest
leggen… en ga zo nog maar even door. Tja, dat krijg je als je aan de
Universiteit studeert dan sta je niet altijd stil bij dit soort belangrijke
taken. Maar ik heb heel veel inspiratie opgedaan en ben nu expert in broodjes
verzorgen. Iets waar Jerry en O-J
dankbaar gebruik van maken. Zodra er nu een lunch verzorgd moet worden ben ik
steevast de eerste die ingeschakeld wordt.
Het visrestaurant doe ik een paar avonden per week en is
hard werken maar wel leuk. Het restaurant met aansluitende visbar wordt gerund
door een griekse familie. De vader van de familie is een oudere man die de twee
keukens tegelijkertijd aan het managen is. Zoals je het ook op televisie ziet
bij alle kookprogramma’s zorgt dat niet altijd voor de meest subtiele
aanwijzingen. In het visrestaurant serveren we de beste vis van Manly die van
de vismarkt in Sydney komt. We zijn de enige die daar de vis halen en zijn
laatst als beste uit een test gekomen. Als je eenmaal ergens werkt raak je daar
zo snel aan gewend, ik weet nu al niet eens meer hoe het was toen ik nog niet
werkte.
Verder ging ik drie dagen in de week naar Parramatta. ‘ s
ochtends rende ik dan de heuvel af ( het blijft een vreemd fenomeen dat je moet
haasten als je ergens dichtbij woont) naar de ferry en pakte ik het laatste uur
de bus naar Parramatta. Al met al een reis van 2 uur, maar je moet er wat voor
over hebben om op een leuke plek te wonen.
Op vrijdag en in het weekend zijn er meestal wel feestje. Zo
hadden we laatst de verjaardag van Jerry, waarbij we met z’n allen gekookt
hebben en beer pong hebben gespeeld. Jerry woont in het centrum met wat andere
jongens waaronder Krullie. De beerpong was uiteraard een groot succes, en ik
ben er zelfs nog in geslaagd om de bal twee keer achter elkaar in het glas te
gooien. Ik neem aan dat iedereen dit spel wel eens heeft gespeeld, maar nog
even voor de duidelijkheid: Aan beide kanten van de tafel staat een team met
een rij glaasje bier (plastic). Het is de bedoeling dat je het pingpong
balletje in een glas van de tegenstander mikt zonder met je arm over de lijn
van de tafel te komen. Omdat ik hier uiteraard erg goed in ben vond ik het
zielig voor de jongens om alles elke keer raak te gooien, ik heb me daarom
voornamelijk over de muziek ontfermt die avond.
Verder ga ik een paar keer per week hardlopen over de
boulevard. Met de zee naast je en de lichtjes in de baai voor je besef je wel
hoe goed het leven hier is!
DE FOTO'S KOMEN NOG!!!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten