Hannie Labiel en de loze beloftes

.........ER WAS EENS........

Er was eens een vietnameze vrouw die een aantal jaren geleden naar Australie kwam om daar haar geluk te zoeken. Ze sloeg al snel een australische man aan de haak ( niet de eerste de beste: gelijk een bankdirecteur) en kreeg twee kinderen. Na een paar jaar ging ze bij hem weg en kwam toen in een dronken bui ( weet ik uit betrouwbare bron) onze grote vriend Chris tegen. Oftewel: welkom in het leven van mijn huiseigenaren.

Zoals jullie weten ben ik een tijdje geleden verhuisd naar Manly. Manly is nog steeds helemaal geweldig, maar ik heb de afgelopen tijd wel wat problemen gehad met Han, we noemen haar voor het gemak Hannie Labiel ( copyright by OJ). Nu zullen jullie denken: hoe kom je toch op die naam?! Nou ga er goed voor zitten want hier volgt het sprookjesachtige verhaal van hannie labiel en de loze beloftes. 

Ik woonde alweer een paar weken in het prachtige blauwe huis vlakbij het strand. Oke, daar begon het al mee. Waar was uberhaupt dat strand? Volgens Han was het ‘ echt maar 5 minuutjes lopen’. Ik weet niet hoe snel vietnameze lopen maar zelfs met mijn lange benen deed ik er minstens 20 minuten over. En dan marcheerde ik nog de weg over. Hemelsbreed is het inderdaad niet ver, maar vergeet niet die enorme heuvels hier in Australie! Tegen de tijd dat je die bent getrotseerd ben je alweer een kwartier verder. Maar goed, daar valt uiteraad mee  te leven.

Er kwamen nog meer mooie beloftes, een fiets, een surfles van chris, een bureau, een dikkere deken. Ik noemde het of han zou ervoor zorgen dat het in huis werd gehaald. Nou, je raad het al ik heb geen van die dingen ooit gezien. Grote verhalen, kortom een onvoorspelbaar persoon.

Dat Han onvoorspelbaar was bleek wel een paar weekenden geleden. Ik had met haar afgesproken dat ik het huis en de omgeving aan Jerry, Soof en OJ zou laten zien. Alles was prima en geen probleem. Toen we echter aan het  eind van de dag  thuis aankwamen troffen we han en chris kogellam aan in de tuin en heb ik haar een half uur moeten troosten omdat ze haar kinderen zo mist. We spraken af dat het ok was dat iedereen op mijn kamer bleef slapen. Uiteraard maakten we geen party en waren we de volgende ochtend weer vroeg weg. Alles 10x gevraagd en overlegd met haar. Tot ik de volgende avond thuis kwam en met OJ nog even iets zat te drinken op de bank. Binnen 5 minuten kwam Chris in z’n onderbroek helemaal over de rooie de trap afgerend en begon tegen me te schreeuwen dat ik onmiddelijk m’n spullen moest pakken en het huis moest verlaten. Het was dat OJ erbij was, anders had hij me zo een klap gegeven. Nou toen ben ik uiteraard gelijk weggegaan en heb ik de boel even laten bedaren want er was geen normaal gesprek met de man aan te knopen.

Omdat de situatie natuurlijk zeer vreemd was en ik geen flauw idée had wat er aan de hand was heb ik de volgende dag met Han gepraat. Een praatafspraak met haar maken is trouwens ook een vak apart, ze was altijd thuis maar als je haar nodig hebt heeft ze het ineens druk met alllerlei flauwekul. Het kwam erop neer dat zij er niet op zitten te wachten dat ik vrienden uitnodig omdat er al 8  mensen in het huis wonen. Uiteraard begrijp ik hun punt, maar ik heb ook aangegeven dat ze dat dan van tevoren duidelijk moet aangeven en daar consequent in moet zijn.

En zo volgden er nog een paar smsjes oa. dat ze ineens mijn kamer weer nodig had voor haar kinderen die weer bij haar zouden komen wonen. Omdat ik me niet prettig meer voelde in het huis ben ik daarom twee weken geleden verhuisd naar een ander huis in Manly. Het gesprek met han was nog wel even pittig, omdat ze geen contract had en ik toch mijn borg terug moest zien te krijgen. Maar uiteindelijk is alles goed gekomen en heb ik niets meer te maken met al die drama daar.

Zo zie je maar, goede tijden en slechte tijden!

Nou: zullen we dan nu ook nog maar even iets leuks er tegenaan gooien?! Ik heb tot nu toe al m’n toetsen op de unie gehaald en ben in het weekend twee weken met OJ een hele stadtrip gaan maken. Zijn bijnaam is nu trouwens tijdelijk Ronnie, dat vond ik zeer toepasselijk aangezien ik dan Jerry en Ronnie heb. En dat klinkt net als twee stripfiguren. Op zaterdag zijn we eerst  naar het museum voor Contemporary Art geweest, waarbij het hoogtepunt een hele bijzonder film was. Deze film was samengesteld uit allerlij stukjes uit films en behandelde elke minuut van de dag. De film duurde dus ook 24 uur bij elke minuut zag je fragmenten uit films waarbij je de tijd kon ontdekken. De grap van de dag was dat ik pas na 10 minuten erachter kwam dat de tijd in de film precies gelijk liep met de tijd in werkelijkheid.  

Na het museum hebben we de slechtste oesters ooit gegeten en daarna zijn we een drankje gaan drinken in de Sydney Tower. Dat is de hoogte toren van Sydney, waarbij je heel mooi uitzicht hebt over de hele stad. Er zit een bar in die 360 graden draait zodat je alle kanten van de stad kunt zien . Die bar heet trouwens heel toepasselijk ‘ De 360 bar’ . Ik heb niet zoveel last van hoogtevrees maar het was wel even wennen om zo hoog uit te kijken over de stad. Daarna een hapje gegeten bij Darling Harbour en naar het vuurwerk gegeken. Er is elke zaterdag vuurwerk in Darling Harbour en het is echt een aanrader om je etentje daar even voor te onderbreken! Het is ook leuk om zulk soort toeristische dingen te blijven doen, want na een paar maanden krijg je hier je leventje en doe je dat minder snel. En zo kwam er toch nog een sprookjesachig einde aan die week!

Museum Contemporary Art

Een reusachtige hond!!

Sydney Tower

Champie!