Er was 1
belangrijke regel: omdat de bus nu eenmaal afhankelijk is van goede wegen
moesten we steeds wanneer we langs wegwerkers kwamen uitgebreid zwaaien. Voorin
de bus lag een Elmo knuffel, genaamd Wally, waar de gids dan uitgebreid mee
zwaaide en keihard ging toeterde. Soms kwam het ook voor dat er aan beide
kanten van de weg mensen bezig waren, dan moesten we heel uitgebreid van links
naar rechts zwaaien. Het vergt even wat coördinatie maar aangezien er om
de paar honderd meter wegwerkers zijn hadden we het al snel onder de knie. Het
verhaal achter de elmo knuffel is trouwens als volgt: een van de ‘uncles’ (zo
noemen ze de 3 werknemers van het familiebedrijfje) heeft die knuffel ooit van
zijn kleine nichtje gekregen. Het kleine meisje was altijd in haar eigen
fantasiewereld en het was voor de oom lastig om contact met haar te krijgen.
Het meisje kon uren met haar knuffel praten maar zei geen woord tegen haar oom.
Op een gegeven moment nam hij haar een paar keer mee in zijn bus en begon hij
te doen alsof hij ook met Elmo kon praten. Steeds als Elmo iets tegen hem zei
toeterde hij en praatte hij terug tegen de knuffel. Het kleine nichtje moest er
eerst niets van weten maar na een paar ritjes begon het haar aandacht te
trekken. Het duurde een paar maanden en toen kon ze zelfs lachen om de grapjes
die hij maakte. Op een dag kwam ze naar hem toe, sloeg haar armen om hem heen
en zei : Elmo zegt dat hij in de bus wil wonen, jij mag voor Elmo zorgen. Vanaf
dat moment werd Elmo de mascotte in de bus.
De eerste
stop was bij het Babinda Rainforest waar we konden afkoelen in een meertje. Dat
was wel echt afkoelen, het water was ijskoud! Na de stop gingen we verder naar
de beste stop van de dag: de JOSEPHINE FALLS! Jeeeeej! Het was een hele mooie
waterval waar je vanaf stenen het koude water in kon glijden. Terug in de bus
speelde we een spelletje: de wally game. Je moest een lucifer in je mond doen
en zonder je handen te gebruiken een plastic ringetje overgeven aan je
buurvrouw. Dat was natuurlijk hilarisch, vooral door de romantische muziek op
de achtergrond. Uiteraard zoen je niet met elkaar, maar je moet dat ringetje
precies op de goede manier op de lucifer van je buurvrouw laten glijden. Het
was natuurlijk vooral grappig toen twee jongens dat moesten doen en ‘ all you
need is love’ keihard werd aangezet.
Na een
heerlijke lunch reden we verder naar de Millaa Millaa falls. De gids had voor
elk moment toepasselijke muziek, dus toen we het pad naar de waterval opreden
begon het trommelgeroffel al en toen we aankwamen een luid applaus. De waterval
was echt prachtig! Omdat we de hele dag al naar mensen toeterden en zwaaiden
was het op een gegeven moment tijd voor iets anders. We reden een dorpje in en
we moesten allemaal bukken onder de stoelen. De gids zou ons vertellen wanneer er
een lokale dorpsbewoner aankwam en dan moesten wij allemaal tevoorschijn
springen. Ik voelde me weer even op een schoolreisje in groep 3. Dus daar zaten
we onder de stoelen en de gids telde af 3-2-1: tadaaaaa daar kwamen we allemaal
tevoorschijn! Aan de zijkant stond een oude mevrouw met een grote mand waar ze
allemaal kleurige vlaggen, knuffels, linten en andere attributen uit
tevoorschijn toverde. Het was zo schattig. De gids vertelde ons dat de oude
mevrouw al jaren in het dorpje woont en altijd vond dat de mensen in de Uncle
Brians bus er zo vrolijk uitzagen. Ze wilde zelf ook haar steentje bijdragen
aan de tour en op die manier andere mensen een goed gevoel geven. Na al die
jaren staat ze nog steeds geheel vrijwillig 3x per week voor haar huis met haar
mand met attributen. Als je een keer in Nederland in de auto zit moet je het
eens doen voor de grap: toeteren en zwaaien naar mensen die je niet kent. Je
geeft mensen een goed gevoel en je word er zelf ook helemaal blij van!
Nadat we over
de meest uiteeenlopende dingen hebben gepraat onder de noemer ‘zin van het
leven’ was er natuurlijk ook tijd voor vermaak. De gids leerder ons gekke
danspasjes en zo zaten we met de hele groep te swingen op I’m walking on
Sunshine en Grease. Toen we weer terug waren in Cairns deden we nog net geen
groepsknuffel maar het was wel een hele bijzondere dag.
Donderdag
was mijn laatse dag in Cairns en mijn laatste
dag met Jenny. We hebben lekker bij het zwembad gezeten en hebben (lekker clishé)
een vriendschaps armbandje gekocht. Het is een geel armbandje met een peace
bedeltje wat staat voor onze zonnige tijd zonder zorgen. No worries, be happy! Uiteraard
zijn we op deze laatste dag uit eten gegaan en hebben we nog even geproost op
de leuke tijd. De reis is echt voorbij gevlogen en ik heb er ontzettend van
genoten. Jenny en ik hebben veel met elkaar gedeeld en het is heel bijzonder om
zo’n lieve reisvriendin te hebben.
1 opmerking:
Wat een leuke armbandjes! Zeker bijzonder om zo'n lieve reisvriendin te hebben :)
Die foto met je haren is mooi zeg, dat je ze zo achterovergooit in het water!! Wauw :)
Een reactie posten