woensdag 8 februari 2012

Uncle Brians tour



Halloooohallooo

Ik zit nu inmiddels ruim twee weken op campus, maar jullie hebben nog 1 verhaal uit Cairns van me tegoed. Op woensdag gingen Jenny en ik mee met de Uncle brians waterfall tour. Volgens de gids zou onze dag bestaan uit ‘ eten, zwemmen, zwemmen, eten en plezier’ . Nou; dat kun je slechter treffen! Na de iets te enthousiaste gids van de dag ervoor hadden we vandaag geluk want onze gids was echt fantastisch. De tour had een persoonlijk karakter en het was heel bijzonder dat we naast de nodige informatie ook ontzetend hebben gelachen en wijze levenslessen hebben gekregen.  

Er was 1 belangrijke regel: omdat de bus nu eenmaal afhankelijk is van goede wegen moesten we steeds wanneer we langs wegwerkers kwamen uitgebreid zwaaien. Voorin de bus lag een Elmo knuffel, genaamd Wally, waar de gids dan uitgebreid mee zwaaide en keihard ging toeterde. Soms kwam het ook voor dat er aan beide kanten van de weg mensen bezig waren, dan moesten we heel uitgebreid van links naar rechts zwaaien. Het vergt even wat coördinatie maar aangezien er om de paar honderd meter wegwerkers zijn hadden we het al snel onder de knie. Het verhaal achter de elmo knuffel is trouwens als volgt: een van de ‘uncles’ (zo noemen ze de 3 werknemers van het familiebedrijfje) heeft die knuffel ooit van zijn kleine nichtje gekregen. Het kleine meisje was altijd in haar eigen fantasiewereld en het was voor de oom lastig om contact met haar te krijgen. Het meisje kon uren met haar knuffel praten maar zei geen woord tegen haar oom. Op een gegeven moment nam hij haar een paar keer mee in zijn bus en begon hij te doen alsof hij ook met Elmo kon praten. Steeds als Elmo iets tegen hem zei toeterde hij en praatte hij terug tegen de knuffel. Het kleine nichtje moest er eerst niets van weten maar na een paar ritjes begon het haar aandacht te trekken. Het duurde een paar maanden en toen kon ze zelfs lachen om de grapjes die hij maakte. Op een dag kwam ze naar hem toe, sloeg haar armen om hem heen en zei : Elmo zegt dat hij in de bus wil wonen, jij mag voor Elmo zorgen. Vanaf dat moment werd Elmo de mascotte in de bus.

De eerste stop was bij het Babinda Rainforest waar we konden afkoelen in een meertje. Dat was wel echt afkoelen, het water was ijskoud! Na de stop gingen we verder naar de beste stop van de dag: de JOSEPHINE FALLS! Jeeeeej! Het was een hele mooie waterval waar je vanaf stenen het koude water in kon glijden. Terug in de bus speelde we een spelletje: de wally game. Je moest een lucifer in je mond doen en zonder je handen te gebruiken een plastic ringetje overgeven aan je buurvrouw. Dat was natuurlijk hilarisch, vooral door de romantische muziek op de achtergrond. Uiteraard zoen je niet met elkaar, maar je moet dat ringetje precies op de goede manier op de lucifer van je buurvrouw laten glijden. Het was natuurlijk vooral grappig toen twee jongens dat moesten doen en ‘ all you need is love’ keihard werd aangezet.

Na een heerlijke lunch reden we verder naar de Millaa Millaa falls. De gids had voor elk moment toepasselijke muziek, dus toen we het pad naar de waterval opreden begon het trommelgeroffel al en toen we aankwamen een luid applaus. De waterval was echt prachtig! Omdat we de hele dag al naar mensen toeterden en zwaaiden was het op een gegeven moment tijd voor iets anders. We reden een dorpje in en we moesten allemaal bukken onder de stoelen. De gids zou ons vertellen wanneer er een lokale dorpsbewoner aankwam en dan moesten wij allemaal tevoorschijn springen. Ik voelde me weer even op een schoolreisje in groep 3. Dus daar zaten we onder de stoelen en de gids telde af 3-2-1: tadaaaaa daar kwamen we allemaal tevoorschijn! Aan de zijkant stond een oude mevrouw met een grote mand waar ze allemaal kleurige vlaggen, knuffels, linten en andere attributen uit tevoorschijn toverde. Het was zo schattig. De gids vertelde ons dat de oude mevrouw al jaren in het dorpje woont en altijd vond dat de mensen in de Uncle Brians bus er zo vrolijk uitzagen. Ze wilde zelf ook haar steentje bijdragen aan de tour en op die manier andere mensen een goed gevoel geven. Na al die jaren staat ze nog steeds geheel vrijwillig 3x per week voor haar huis met haar mand met attributen. Als je een keer in Nederland in de auto zit moet je het eens doen voor de grap: toeteren en zwaaien naar mensen die je niet kent. Je geeft mensen een goed gevoel en je word er zelf ook helemaal blij van!

Nadat we over de meest uiteeenlopende dingen hebben gepraat onder de noemer ‘zin van het leven’ was er natuurlijk ook tijd voor vermaak. De gids leerder ons gekke danspasjes en zo zaten we met de hele groep te swingen op I’m walking on Sunshine en Grease. Toen we weer terug waren in Cairns deden we nog net geen groepsknuffel maar het was wel een hele bijzondere dag.

Donderdag was mijn laatse dag in Cairns  en mijn laatste dag met Jenny. We hebben lekker bij het zwembad gezeten en hebben (lekker clishé) een vriendschaps armbandje gekocht. Het is een geel armbandje met een peace bedeltje wat staat voor onze zonnige tijd zonder zorgen. No worries, be happy! Uiteraard zijn we op deze laatste dag uit eten gegaan en hebben we nog even geproost op de leuke tijd. De reis is echt voorbij gevlogen en ik heb er ontzettend van genoten. Jenny en ik hebben veel met elkaar gedeeld en het is heel bijzonder om zo’n lieve reisvriendin te hebben.














 

















1 opmerking:

Naomi zei

Wat een leuke armbandjes! Zeker bijzonder om zo'n lieve reisvriendin te hebben :)

Die foto met je haren is mooi zeg, dat je ze zo achterovergooit in het water!! Wauw :)