1770

Lieve Allemaal,

Na al m’n avonturen op Fraser Island ging ik door naar 1770, wat eigenlijk Agnes Water heet. Waarom ze het 1770 noemen is me nog steeds een raadsel, maar het schijnt een meer toegankelijke naam te zijn. Het plan was om daar 3 dagen te verblijven. We zouden daar eigenlijk op de 2^e dag met een helikopter naar een eiland toe vliegen, maar er was helaas iet mis gegaan met de reservering. Dus dat betekende 3 nachtjes in Agnes Water; het kleinste plaatsje waar ik tot nu toe ben geweest. Noem het gerust een ‘ gat’ . En ja, ik weet dat ik uit Zeeland kom maar dit was echt een gat! Er was precies niets te doen en de pub ( ergens ver weg op een heuvel gelegen) was met een beetje geluk 1 dag in de week open. En als finishing touch: we hadden ook nog eens regen de hele dag.

De eerste twee dagen hebben we ons dus maar een beetje vermaakt in de omgeving van het hostel en zijn we ’s avonds in onze regenponcho’s naar de plaatselijke pub toe gelopen. Uiteraard stonden we twee keer voor een dichte deur, maar de hele wandeling naar de pub toe was al een avontuur. Het hostel was heel netjes en we konden het goed vinden met de eigenaar, Richard van 70 jaar. Hij had elke dag wel weer verhalen over zijn vrienden in Amsterdam die hij graag weer eens wilde opzoeken.

Na onze twee dagen chillen werd het weer gelukkig beter en konden we op onze laatste dag in de zon zitten. Als de zon eenmaal gaat schijnen is het ook echt bloedheet. Op vrijdag was het Australia Day, een soort Independence Day in Australië. Het schijnt een grootschalige feestdag te zijn maar er was in het kleine Agnes Water niet zoveel van te merken.

Er gaat vanuit Agnes Water maar 1 bus richting Airlie Beach en helaas was die bus al volgeboekt. Nadat we verschillende opties hadden overwogen ( o.a. een man die aanbod ons op z’n harley davidson in een plaats halverwege af te zetten) kwamen we er op uit dat we gebracht zouden worden naar Miriam Ville en vanuit daar zouden we met de Greyhound bus naar Airlie Beach gaan. Gezien het feit dat ik de volgende dag m’n Whitsundays tour had was het van belang dat ik op tijd zou aankomen dus we waren helemaal happy met dit aanbod. Daar gingen we rond een uur of 15:00 uur in de jeep richting Miriam Ville. Muziekje aan, relaxed naar buiten kijken, drankje erbij; het leek in het begin nog allemaal heel relaxed. Maar het begon al met het eerste obstakel: vrijwel alle wegen waren afgesloten in verband met overstromingen. Gelukkig wist onze chauffeur wel een andere weg en konden we ‘ onbezorgd’  verder rijden. Na 15 minuten op deze hobbelige zandweg te hebben gereden kregen we echter te maken met het tweede obstakel: wilde koeien op de weg. Het was erg komisch om te zien, maar het duurde langer dan verwacht voordat die koeien weggingen. Na 10 minuten kwam obstakel 3: ook deze weg was overstroomd!! Het is niet heel gek dat de hobbelige wegen hier overstromen met al die regen, maar het is heel bizar om te zien. We reden gewoon rustig over de weg en ineens stroomde er een hele rivier over de straat.

Dat was dus behoorlijk balen want ik moest immers de volgende ochtend naar m’n zeilschip richting de Whitsundays. Na een aantal telefoontjes bleek dat er toch echt niets ander op zat dan terug te gaan naar Agnes Water. We konden er uiteraard wel om lachen dat we weer terug gingen naar de meest saaie plaats waar we tot nu toe hadden gezeten, maar het was wel veel geregel om al die tours om te boeken. Terug in het hostel hebben we maar gezellig onze NIMBIN tour cd aangezet en weer mee gedaan aan de dagelijkse BBQ. Aangezien het traditie is om als backpacker met stift je naam ergens op te schrijven hebben wij op 3 plaatsen ‘ COSY, JENNY & JOOSY’  geschreven. Op de broodrooster (omdat we altijd brood roosteren), op het plafond en op onze arm. Daarna zijn we met wat Australiërs gaan poolen in de pub.

Omdat ik de pool wedstrijd had verloren moest ik er de volgende ochtend aan geloven: ik kreeg m’n eerste surfles van een van de Australiërs. Ondanks het feit dat zijn surfboard te klein was en de golven te hoog vond ik het wel heel cool! En ja, zelfs nadat ik kopje onder was gegaan en meegesleurd werd door m’n surfboard vond ik het leuk. ’s Middags zijn we bij de groep Australiers iets gaan drinken en hebben we met z’n allen gegeten. Het was heel leuk om een keer niet met backpackers te zijn en het is heel prettig dat de Australiers zo gastvrij en open zijn. Het was net alsof we die mensen al veel langer kenden. En toen was het alweer tijd om met de bus richting Airlie Beach te gaan.